Στο τέλος του 2009 το Δημόσιο Χρέος ανερχόταν σε 299,68 δις. ευρώ ή 129,7% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δηλαδή η αξία του συνόλου των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα σ’ ένα χρόνο). Στο τέλος του 2012, ύστερα από τρία χρόνια και αφού μεσολάβησαν δύο Δανειακές Συμβάσεις και δύο Μνημόνια, αφού έγιναν απανωτές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αφού επιβλήθηκαν αυξήσεις στο φόρο εισοδήματος και δύο αυξήσεις στο ΦΠΑ, αφού μπήκαν χαράτσια στα ακίνητα, αφού αυξήθηκαν οι ειδικοί φόροι στα καύσιμα, τον καπνό και τα ποτά, αφού πάνω από 1.400.000 έλληνες έμειναν χωρίς δουλειά και αφού έγινε το κούρεμα (haircut) των ομολόγων, που υποτίθεται ότι μείωσε το χρέος πάνω από 100 δις., το Δημόσιο Χρέος έφτασε τα 303,9 δις ή το 156% του ΑΕΠ. Τον Ιούνιο του 2013 (τελευταία στοιχεία) το Χρέος αυξήθηκε περεταίρω στα 321,6 δις. ή το 175% του ΑΕΠ . Η μεγαλύτερη, σε σχέση με τους απόλυτους αριθμούς, αύξηση του ποσοστού του χρέους ως προς το ΑΕΠ οφείλεται στο γεγονός ότι μόνο στην τριετία (2010 – 2012) το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 18,4%.
Αρκούν αυτοί οι λίγοι αριθμοί για να αποδειχθεί πόσο σοβαρό ήταν το σχέδιο που επεξεργάστηκαν για τη «σωτηρία» της Ελλάδας τα αδαή και φαιδρά σικάγο μπόϊς (από τη Σχολή του Σικάγου του Μίλτον Φρήντμαν) της Τριαρχίας καθώς και τα εγχώρια ντιλίβερι μπόϊς. Το τραγικό όμως για τη χώρα μας δεν είναι η γελοιότητα των Troika forecasts (προβλέψεων της Τρόϊκας) αλλά η αλλαγή της υφής και της δομής του Δημόσιου Χρέους.
Μέχρι τον Απρίλιο του 2010 το μεγαλύτερο μέρος (85%) του χρέους ήταν σε κρατικά ομόλογα, με εγγύηση μόνο τη φερεγγυότητα του Ελληνικού Δημοσίου, που υπαγόντουσαν στο ελληνικό δίκαιο. Με ένα νόμο που θα ψήφιζε η Βουλή μπορούσε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή τα ομόλογα να κουρευτούν κατά 50, 60 ή 70%, να μειωθούν τα επιτόκια και η λήξη τους να παραταθεί κατά 20 ή 30 χρόνια. Όσοι από τους τότε κατόχους των ομολόγων ήθελαν να αμφισβητήσουν την απόφαση της Βουλής θα έπρεπε να προσφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια. Όμως δεν επελέγη αυτός ο δρόμος. Τον Απρίλιο του 2010 η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να υπογράψει την πρώτη Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο που τη συνόδευε για να δανειστεί με δόσεις από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ 110 δις ευρώ, προκειμένου να είναι συνεπής στην αποπληρωμή των ομολόγων. Το ίδιο έγινε περίπου ενάμισυ χρόνο αργότερα με τη δεύτερη Δανειακή Σύμβαση – δεύτερο Μνημόνιο (130 δις. ) που υπέγραψε η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου που στήριζαν από κοινού το ΠΑΣΟΚ του Β. Βενιζέλου (ήταν και υπουργός των Οικονομικών) και η Ν.Δ. του Α. Σαμαρά. Έτσι η Ελλάδα άρχισε να δανείζεται από τα κράτη της Ευρωζώνης, στη συνέχεια μέσω του EFSF και το ΔΝΤ προκειμένου να πληρώνει τους ιδιώτες κατόχους των ομολόγων της μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο το χρέος της από χρέος προς ιδιώτες σε διακρατικό. Σήμερα περισσότερα από τα 2/3 του συνολικού Δημόσιου Χρέους είναι προς τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι την πρώτη Δανειακή Σύμβαση δεν την υπέγραψε η Γερμανία αλλά αντ’ αυτής η κρατική Τράπεζα KfW, γιατί άραγε; Μήπως για να μη μπορεί να υπάρξει συμψηφισμός μεταξύ του νέου δανείου με το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές επανορθώσεις;
Το κακό όμως δε σταμάτησε εδώ. Τα δάνεια των δύο Δανειακών Συμβάσεων, καθώς και τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν μετά από το κούρεμα (haircut) , το Μάρτιο του 2012, είναι ενυπόθηκα και υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο που ευνοεί τους πιστωτές. Έτσι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν αποπληρώσει κάποια δόση του χρέους της οι δανειστές, με απόφαση των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου, θα μπορούν να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία της χώρας, υπάρχουσα και μελλοντική (υδρογονάνθρακες). Γεννιέται όμως το ερώτημα γιατί επελέγη ο δεύτερος και όχι ο πρώτος δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι την άνοιξη του 2010 το 70 – 75% των ελληνικών ομολόγων κατείχαν οι γαλλικές, γερμανικές, αμερικανικές και βρετανικές τράπεζες. Οι ξενόδουλες εγχώριες κυβερνήσεις, προκειμένου να διασώσουν τις ξένες τράπεζες, και άρα τις διεθνείς χρηματαγορές, προτίμησαν να αλυσοδέσουν, με τα δεσμά του χρέους, τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες. Καθόλου τυχαία η γερμανική εφημερίδα Financial Times Deutschland έγραψε για τον Γ. Παπανδρέου: «ο άνθρωπός μας στην Αθήνα». Πρόκειται για ένα έγκλημα εθνικής μειοδοσίας, που είναι διαρκές και δεν παραγράφεται από κανένα νόμο, όπως π.χ. ο νόμος περί ευθύνης υπουργών.
Απόσπασμα από το βιβλίο του
Νίκου Ιγγλέση «Επιστροφή στη Δραχμή –
Η απάντηση στην ευρωκατοχή», που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη
Για την αντιγραφή Στρυμών
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ 27.2.2014
greekattack 