Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ GREXIT – ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ (εξώφυλλο βιβλίου)

«Συμφωνία Aλήθειας» τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Του Νίκου Ιγγλέση
https://greekattack.wordpress.com

             Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας,  Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Μετά τους Γιώργο Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμο, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Μητσοτάκης φιλοδοξεί να γίνει ο πέμπτος μνημονιακός πρωθυπουργός της χώρας και να συνεχίσει το «θεάρεστο»  έργο όλων των προηγούμενων.

Ο πρόεδρος της ΝΔ γνωρίζει πολύ καλά ότι για να πετύχει το στόχο του πρέπει να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό ένα διαφορετικό πρόγραμμα απ’ αυτό που υλοποίησαν οι προκάτοχοί του. Αλλιώς γιατί να τον προτιμήσουν οι πολίτες; Ο κ. Μητσοτάκης ψήφισε το δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο και επί δυόμισι χρόνια εφάρμοζε την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά τώρα έχει κάποιες «φαεινές ιδέες», χρήσιμες όμως προκειμένου να διαδεχθεί τον Αλέξη Τσίπρα.

Έτσι, ο πρόεδρος της ΝΔ,  πήγε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και εξήγγειλε μια «Συμφωνία Αλήθειας» μεταξύ του ίδιου και του λαού. Μπορεί, προσώρας, η συμφωνία αυτή να υπογράφεται μόνο από το ένα των συμβαλλόμενων μερών, αλλά ο κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του έχουν  ένα νέο αφήγημα να παραμυθιάζουν τους ιθαγενείς, πουλώντας  «χάντρες και καθρεφτάκια» έναντι ψήφων.

Περιστολή των δαπανών του Δημοσίου και μείωση κάποιων φορολογικών συντελεστών είναι το «τυράκι» που δίνει στους πολίτες ο κ. Μητσοτάκης, ελπίζοντας ότι αυτοί δε θα αντιληφθούν τη «φάκα». Ελπίζει ότι θα τον ψηφίσουν και θα παραμείνουν στη «φάκα» των Μνημονίων, των αξιολογήσεων, των προαπαιτούμενων,  στη «φάκα» της Ευρωζώνης και του αέναου χρέους.

Το νόμισμα και τα φετίχ του

(Φετίχ:  αντικείμενο που οι πρωτόγονοι λαοί του αποδίδουν μαγική ή υπερφυσική δύναμη / οτιδήποτε είναι αντικείμενο άκριτης λατρείας και θαυμασμού)

Του Νίκου Ιγγλέση

Το 2002 ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ, αντικατέστησε το εθνικό νόμισμα της χώρας μας, τη δραχμή. Στην αρχή όλοι σχεδόν ήταν ενθουσιασμένοι που είχαν στα χέρια τους ένα «σκληρό» νόμισμα, που σε λίγο καιρό έγινε πιο «σκληρό» και από το αμερικάνικο δολάριο, μετά υποτιμήθηκε. Ελάχιστοι κατάλαβαν ότι μας φόρεσαν ένα «ζουρλομανδύα» και μας έβαλαν στο φρενοκομείο της «ευρω-Bαβέλ». Την πρώτη περίοδο οι τιμές των αγαθών αυξάνονταν, τα εισοδήματα επίσης, τα επιτόκια μειώθηκαν σημαντικά, τα δάνεια απογειώθηκαν, το χρήμα έρρεε, η εγχώρια παραγωγή άρχισε να συρρικνώνεται, οι εισαγωγές διογκώθηκαν και η κατανάλωση έφτασε στο ζενίθ. Οκτώ χρόνια μετά, το 2010, η Ελλάδα ουσιαστικά χρεοκόπησε και μπήκε στα Μνημόνια, δηλαδή, στο «αναμορφωτήριο», του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Ακόμη και σήμερα, που διανύουμε τον έβδομο χρόνο καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τον καθοριστικό ρόλο του ξένου νομίσματος, του ευρώ, στην αποσάθρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Από το 2002 το ελληνικό κράτος δεν έχει καμιά εξουσία στο νόμισμα που κυκλοφορεί στη χώρα και δεν μπορεί να εκδίδει την ποσότητα του χρήματος που απαιτείται (ρευστότητα) για τη λειτουργία της οικονομίας. Από τις Συνθήκες ΄Ιδρυσης και Λειτουργίας της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) απαγορεύεται να δανείζει τα κράτη – μέλη, όπως κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες των χωρών που διαθέτουν το δικό τους εθνικό νόμισμα (ΗΠΑ, Αγγλία, Ιαπωνία κλπ). Αντίθετα η ΕΚΤ δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες και αγοράζει ομόλογα μεγάλων εταιρειών. Χωρίς το εθνικό νόμισμα το κράτος, για να καλύπτει τα ελλείμματά του και να αποπληρώνει το Δημόσιο Χρέος, είναι υποχρεωμένο να δανείζεται είτε από τις «αγορές» είτε από τους μηχανισμούς της Ευρωζώνης (EFSF – ESM) και του ΔΝΤ. Με τον τρόπο αυτό οι διεθνείς τοκογλύφοι (ανεξάρτητα από το ύψος του επιτοκίου) διαχειρίζονται την «μπίζνα» του αέναου χρέους που δεν αποπληρώνεται, άρα δε μειώνεται, αλλά ανακυκλώνεται και αυξάνεται. Έτσι διατηρείται ο γεωπολιτικός έλεγχος και η οικονομική αφαίμαξη της χώρας.

Το Δημόσιο Χρέος από το 2002, που η χώρα εισήλθε στο ευρώ, μέχρι τον Ιούνιο του 2016 αυξήθηκε κατά 110,5% (από 156 σε 328 δις.), ενώ το ΑΕΠ μόνο κατά 34% (από 131 σε 175 δις.). Θυμίζουμε επίσης ότι το 2001 το 75% του χρέους ήταν σε δραχμές (εσωτερικό χρέος) και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Άρα το 75% των τοκοχρεολυσίων πληρωνόντουσαν σε δραχμές. Σήμερα το σύνολο σχεδόν του χρέους είναι σε ευρώ, δηλαδή, σε συνάλλαγμα αφού η Ελλάδα δεν μπορεί να εκδίδει ευρώ.

Ο επί 21 χρόνια, μέχρι το 1948, πρωθυπουργός του Καναδά McKenzie King είχε πεί: «Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης δεν έχει σημασία ποιός θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία άπαξ και επικρατήσει, θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος του νομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη της, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας, περί Κοινοβουλίου και περί Δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες».

Μέσα στην Ευρωζώνη το κράτος, για να πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους του (εκπαιδευτικούς, γιατρούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς κλπ.), να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα των ασφαλιστικών Ταμείων και των νοσοκομείων, να ασκεί κοινωνική πολιτική, να εξασφαλίζει την αμυντική θωράκιση της χώρας, να κάνει δημόσιες επενδύσεις και να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια του χρέους πρέπει είτε να δανείζεται είτε να εισπράττει περισσότερους φόρους. Γι’ αυτό αυξάνονται συνεχώς οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι ενώ παράλληλα μειώνονται οι δαπάνες (μισθοί, συντάξεις κλπ.) προκειμένου να απαιτείται χαμηλότερος δανεισμός. Όλη η πρόσφατη φοροεπιδρομή του τρίτου Μνημονίου αποσκοπεί στην επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος με το οποίο θα πληρώνεται, μέρος μόνο, των ετησίων τόκων του Δημόσιου Χρέους. Χωρίς το εκδοτικό προνόμιο, μέσα στην Ευρωζώνη, το κράτος έχει μετατραπεί σε Ανώνυμη Εταιρεία και έτσι οι δαπάνες του εξαρτώνται αποκλειστικά από τις εισπράξεις του (φόροι – δάνεια), αφού έχει απωλέσει τη δυνατότητα έκδοσης νέου χρήματος. Ένα κράτος δε χρεοκοπεί ποτέ όταν χρωστάει (όσα κι’ αν χρωστάει) στο εθνικό νομισμά του. Εκδίδει χρήμα και πληρώνει. Το κράτος χρεοκοπεί όταν πρέπει να πληρώσει σε άλλο νόμισμα (συνάλλαγμα). Αυτή είναι η περίπτωση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ, αφού δεν μπορεί να εκδώσει ευρώ.

Το κείμενο αυτό αποτελεί την εισαγωγή ενός δοκιμίου με τίτλο «Το νόμισμα και τα φετίχ του» που, πλήρες, έχει αναρτηθεί στο https://greekattack.wordpress.com

Στο πρώτο κεφάλαιο «Οι φετιχιστές του ευρώ», παρουσιάζονται  οι τέσσερις κοινωνικές κατηγορίες των ανθρώπων που υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ. Πρόκειται: 1. Για όσους έχουν ταυτίσει τα προσωπικά συμφέροντά τους με αυτά των επικυρίαρχων δανειστών (Οι δωσίλογοι). 2. Για τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης (globalization) που υποστηρίζουν τη διάλυση των κρατών – εθνών και τη δημιουργία μιας α-εθνικής αυτοκρατορίας με κέντρο τις Βρυξέλλες (Οι γκλομπαλιστές).3. Για όσους φοβούνται, χειραγωγούμενοι από τη γκεμπελική προπαγάνδα, ότι η επιστροφή στη δραχμή θα χειροτερεύσει τα πράγματα οικονομικά και θα δημιουργήσει γεωπολιτικούς κινδύνους για τη χώρα (Οι χειραγωγούμενοι). 4. Για όσους έχουν την αυταπάτη ότι παραμένοντας στο ευρωσύστημα μπορεί να καταργηθούν τα Μνημόνια, να ανατραπεί η λιτότητα και να διαγράψουν μεγάλο μέρος ή το σύνολο του Δημόσιου Χρέους (Οι ονειροπόλοι).

Στο δεύτερο κεφάλαιο, «Οι φετιχιστές της υποτίμησης», παρουσιάζονται οι διάφορες απόψεις για τον τρόπο μετάβασης από το ευρώ στη Νέα Δραχμή και γίνεται ο ανάλογος σχολιασμός και κριτική. Οι πέντε ενότητες αυτού του κεφαλαίου αφορούν: 1. Την άποψη ότι η ισοτιμία της δραχμής δεν έχει καθοριστική σημασία, γιατί το σημαντικό είναι η δυνατότητα αύξησης της νομισματικής κυκλοφορίας (Η κρυφή ισοτιμία). 2. Τη θέση ότι πρέπει να υπάρξει μια αρχική υποτίμηση και μετά η νέα ισοτιμία να «κλειδώσει» (Υποτίμηση και «κλείδωμα»). 3. Την αντίληψη ότι η δραχμή πρέπει να αφεθεί σε ελεύθερη διαπραγμάτευση στις αγορές συναλλάγματος (Ελεύθερη διακύμανση). 4. Την άποψη ότι το «κλείδωμα» της ισοτιμίας δεν πρέπει να γίνει με το ευρώ αλλά με άλλο νόμισμα ή μ’ ένα «καλάθι» νομισμάτων (Το «κλείδωμα» αλλά με τι;) και 5. Τη θέση για αριστερό πρόσημο στο Grexit που θα περιλαμβάνει αύξηση στα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων και υψηλή φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο (Το αριστερό πρόσημο).

Τέλος στον Επίλογο παρουσιάζεται ο πιο εφικτός και ομαλός τρόπος εξόδου από την ευρω-Bαβέλ ώστε η χώρα μας να αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία της,  να αναπτύξει την οικονομία της και να αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Η Επανάσταση του Grexit – Το Σχέδιο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη.

            Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 16-9-2016.

            Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του δοκιμίου.

«Παράθυρο ευκαιρίας» για την Ελλάδα και Τούρκοι ικέτες

του Νίκου Ιγγλέση

Την επομένη του αποτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος, οκτώ τούρκοι στρατιωτικοί πέρασαν σε ελληνικό έδαφος και ζήτησαν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας. Η Τουρκία, δια του προέδρου της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του πρωθυπουργού και υπουργών της ζήτησε επιτακτικά, από την πρώτη στιγμή, την άμεση παράδοση των οκτώ πραξικοπηματιών – προδοτών, όπως τους χαρακτηρίζει.

Επειδή κανένας από τους οκτώ δεν είναι ανώτατος αξιωματικός, μάλιστα δύο είναι υπαξιωματικοί, είναι φανερό ότι οι Τούρκοι δεν επιδιώκουν να συλλάβουν τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος αλλά να κάνουν επίδειξη πολιτικής πυγμής. «Κανένας προδότης δεν μπορεί να γλυτώσει από το “μακρύ χέρι” του τουρκικού κράτους» είναι το μήνυμα που θέλουν να στείλουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Το ίδιο μήνυμα αποστέλλεται και προς τις ΗΠΑ και αφορά τον ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, τον υποτιθέμενο εγκέφαλο του πραξικοπήματος.

Τις πταίει;

του Νίκου Ιγγλέση

Διανύουμε ήδη  τον έβδομο χρόνο κατοχής. Το 2010 φαντάζει μακρινό και οι Έλληνες φαίνεται – και μόνο φαίνεται – ότι  προσαρμόστηκαν στη νέα τάξη πραγμάτων.

Ξένοι επικυρίαρχοι διαφεντεύουν τη χώρα. Η εθνική κυριαρχία παραχωρήθηκε με τις Δανειακές Συμβάσεις και τα συνημμένα Μνημόνια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έγιναν τα εκτελεστικά όργανα της ξενοκρατίας. Περισσότερο από το 26% του πλούτου που παρήγαγε η χώρα χάθηκε. Το ένα τρίτο των Ελλήνων που μπορούν να δουλέψουν είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται, ενώ πάνω από 250.000 μετανάστευσαν σε αναζήτηση εργασίας. Οι τράπεζες αφελληνίστηκαν  και μαζί τους πέρασαν σε χέρια ξένων οι περιουσίες των Ελλήνων. Σπίτια, αγροτική γη, βιοτεχνίες, βιομηχανικές μονάδες και ξενοδοχεία, με συνολικά «κόκκινα δάνεια» πάνω από 100 δις. ευρώ, ανήκουν τώρα στα «κοράκια» των αγορών.

Η δημόσια περιουσία, οι στρατηγικές επιχειρήσεις και οι υποδομές της χώρας, ξεπουλιoύνται αντί «πινακίου φακής», για να αποπληρώνεται ένα χρέος που συνεχώς αυξάνεται. Όλοι οι Έλληνες φτωχοποιούνται καθημερινά από μια ασύλληπτη φορολογική επιδρομή προκειμένου να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους (πρωτογενές πλεόνασμα).

Τη χώρα μας την έχουν δέσει πισθάγκωνα με τις χοντρές αλυσίδες του χρέους και την έχουν ρίξει σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Φρανκφούρτη, τη φυλακή του ευρώ. Τις πταίει;

Από το Brexit στο Grexit

του Νίκου Ιγγλέση

Σοκ και δέος προκάλεσε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση  (ΕΕ) αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Το αδιανόητο, μέχρι πρόσφατα δηλαδή, η αποχώρηση μιας χώρας από τον πύργο της «ευρωβαβέλ» έγινε πραγματικότητα. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν πρόκειται για μια μικρή περιθωριακή  χώρα αλλά για μια μεγάλη, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και πυρηνική δύναμη. Κανείς από την παγκόσμια διακυβέρνηση δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η φιλελεύθερη Βρετανία θα αμφισβητούσε το ευρωπαϊκό  υποσύνολο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, την ΕΕ και θα έβγαζε το «πρώτο τούβλο από τον τοίχο» του συστήματος, όπως είπε  ο Νάϊτζελ Φάρατζ.

Παγκοσμιοποίηση VS λαϊκισμός

του Νίκου Ιγγλέση

Ο Ντόναλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν και ο Μπέπε

Όποιοι διαβάζουν, το τελευταίο διάστημα, το διεθνή Τύπο και ακούν τις δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων δεν μπορεί παρά να  νομίζουν ότι ζούμε στις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ)  αντιμετωπίζει ένα νέο «κομμουνιστικό» κίνδυνο. Οι νέοι «Μπολσεβίκοι» βρίσκονται ante portas!

Πρέπει να σώσουμε το υπάρχον σύστημα από τους σύγχρονους «κόκκινους» κραυγάζουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, πανεπιστημιακοί αναλυτές και κάθε «καρυδιάς καρύδι». Σε ρόλο υποβολέα όλων των τελευταίων, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το περιούσιο σύστημα που θέλουν να σώσουν, αν και δεν το λένε φανερά, είναι η παγκοσμιοποίηση, το ανώτατο – μέχρι στιγμής – στάδιο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Κάποιοι απίθανοι τύποι, ο Ντόλαλντ, ο Μπόρις,  η Μαρίν, ο Μπέπε  και αρκετοί άλλοι θέλουν να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλουν να βγουν από την Ευρωζώνη, θέλουν να επιβάλλουν δασμούς στις φτηνές εισαγωγές, θέλουν να περιορίσουν τη μετανάστευση που συμπιέζει τους μισθούς, αρνούνται εμπορικές συμφωνίες όπως η ΤΤΙΡ (Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Σχέση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ) και μιλούν για την – κατά το σύστημα βδελυρή – εθνική κυριαρχία.

Ανταπάντηση στα «ερωτηματικά της δραχμής»

Του Νίκου Ιγγλέση

Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά του χρέους και η αποκατάσταση της εθνικής  κυριαρχίας της με την κυκλοφορία του δικού της νομίσματος, απαιτεί ένα μεγάλο πολιτικό-οικονομικό σχέδιο καλά επεξεργασμένο σ’ όλες τις λεπτομέρειές του. Η αναφορά σε επί μέρους θέματα και στις δυσκολίες που τυχόν θα παρουσιαστούν εντείνουν τη σύγχυση και καλλιεργούν την ηττοπάθεια ανάμεσα στους πολίτες. Όλα τα στοιχεία  του εγχειρήματος αλληλοεπηρεάζονται, δεν μπορεί π.χ. να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του δυσθεώρητου χρέους χωρίς επιστροφή στη δραχμή, όπως δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, όχι μεγέθυνση, χωρίς την κυκλοφορία του εθνικού νομίσματος, ακόμη η βιωσιμότητα του νέου νομίσματος εξαρτάται από τη λύση που θα δοθεί για το Δημόσιο Χρέος κ.ο.κ.

Στη συζήτηση που άνοιξε ο οικονομολόγος Βασίλης Βιλιάρδος με το άρθρο του «Τα ερωτηματικά της δραχμής» (βλ. www.analyst.gr  7-4-16), δώσαμε μια απάντηση παρουσιάζοντας τα βασικά σημεία ενός σχεδίου επιστροφής στο εθνικό νόμισμα (βλ. analyst.gr, κατηγορία ΑΠΟΨΕΙΣ 17-4-16 και στο https://greekattack.wordpress.com ). Ο κ. Βιλιάρδος επανήλθε με ένα δεύτερο άρθρο του (βλ. www.analyst.gr 25-4-16) στο οποίο εκφράζει τις αντιρρήσεις του και σχολιάζει διάφορα σημεία του σχεδίου αυτού.

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. «ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟ ΧΡΕΟΣ»

                                                                                    Του Νίκου Ιγγλέση

Ανακούφιση  και χαρά επικράτησαν στο κυβερνητικό στρατόπεδο μετά την ανακοίνωση (21 Απριλίου 2016) της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) για τα δημοσιονομικά στοιχεία του 2015. Τα κυβερνητικά στελέχη και τα δημοσιογραφικά «παπαγαλάκια» πανηγύρισαν γιατί οι απαισιόδοξες προβλέψεις διαψεύσθηκαν και, την προηγούμενη χρονιά, «επιτεύχθηκε» πρωτογενές πλεόνασμα στον Προϋπολογισμό ύψους 1,1 δις ευρώ ή 0,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ).

Το ότι τα στοιχεία αυτά δεν υπάρχουν ούτε στην ανακοίνωση της Eurostat ούτε στο Δελτίο Τύπου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), αλλά προκύπτουν με αλχημίες, ουδόλως τους αποθαρρύνουν.

Η Eurostat και η ΕΛΣΤΑΤ, στις ανακοινώσεις τους, καταγράφουν για το 2015 δημοσιονομικό έλλειμμα 12.757 εκατ. ευρώ ή 7,2% του ΑΕΠ, το μεγαλύτερο μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης και των 28 της ΕΕ. Αυτό το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι διπλάσιο του 2014, που ήταν 6.476 εκατ. ή 3,6% του ΑΕΠ (βλέπε πίνακα).