Μέσα ή έξω από το ευρώ;

Κριτική στον Δ. Κωνσταντακόπουλο

 Του Ανδρέα Κλαυδιανού*

Ο κ. Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (Δ.Κ.) δεν είναι ο μοναδικός, που  από μια δήθεν πατριωτική σκοπιά, έχει την άποψη ότι η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας μας δεν πρέπει να αποτελεί κυρίαρχο πολιτικό στόχο. Υπάρχουν πολλοί ακόμα υποστηρικτές της αποπροσανατολιστικής αυτής άποψης. Την θέση του αυτή «τεκμηριώνει» σε τελευταίο άρθρο του με τίτλο «Γιατί δεν πρέπει να φύγουμε τώρα από το ευρώ», που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό POΙNT ZERO (τεύχος 3, Φεβρουάριος 2017), το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι πλήρες αντιφάσεων.

Το τέλος της ιστορίας

Του Δρ Κωνσταντίνου Γρίβα*

Εκφρασμένη άποψη του γράφοντος είναι ότι η αποστολή του νέου Αμερικανού προέδρου, ως επιλογή του «σιωπηλού κατεστημένου» των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι να εφαρμόσει ένα νεοβαστφαλιανό μοντέλο εξωτερικής πολιτικής που θα βασίζεται στο «διαίρει και βασίλευε», έτσι ώστε να αποσυσπειρώσει την Ευρασία και να αποφευχθεί το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας ενιαίας δύναμης σε αυτήν. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας εντάσσεται και η πολυδιαφημισμένη προσέγγιση της  Ρωσίας από τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, με σκοπό να διασπαστεί ο σινορωσικός άξονας.

Η αντίσταση στην ευρω-κατοχή

 (Με αφορμή μια αποκαλυπτική δημοσκόπηση)

Του Νίκου Ιγγλέση

           Το 2002 η Ελλάδα παρέδωσε τη νομισματική κυριαρχία της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και μετέτρεψε το 75% του τότε Δημόσιου Χρέους της, από δραχμές που ήταν, σε ευρώ. Έτσι το σύνολο του χρέους έγινε χρέος σε συνάλλαγμα, αφού η χώρα μας δεν έχει το δικαίωμα να εκδίδει ευρώ. Από τότε οι τόκοι και τα χρεολύσια του Δημόσιου Χρέους πληρώνονται υποχρεωτικά από νέα δάνεια που δεν αποπληρώνουν, αλλά ανακυκλώνουν αενάως το χρέος.

Η ΛΑΘΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ: Η Ελλάδα στη συμμαχία των ηττημένων της παγκοσμιοποίησης

Του Νίκου Ιγγλέση
                                                       https://greekattack.wordpress.com

            Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, δύο μήνες πριν παραδώσει τα κλειδιά του Λευκού Οίκου στο μεγάλο νικητή των αμερικανικών εκλογών της 8^ης Νοεμβρίου, Ντόλαλντ Τραμπ, επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα.

Κατά την άφιξή του στην Αθήνα, ο αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι η επίσκεψή του στη χώρα μας ήταν μια πολύ παλιά επιθυμία του, αλλά φαίνεται ότι επί οκτώ χρόνια δεν είχε καταφέρει να την ικανοποιήσει!

Αντίθετα, στην πρώτη περιοδεία του εκτός αμερικανικού εδάφους, τον Απρίλιο του 2009, είχε ευτυχήσει να επισκεφθεί τη γειτονική Τουρκία. Θυμίζουμε ότι σ’ εκείνη την επίσκεψή του ο Μπαράκ Ομπάμα είχε αποκαλέσει την Τουρκία «ευρωπαϊκή χώρα», προκειμένου να ωθήσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της με την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Μιλώντας δε στην τουρκική Εθνοσυνέλευση χαρακτήρισε τη Μικρασιατική Εκστρατεία ως προσπάθεια κάποιων (σ.σ. των Ελλήνων) να αναστήσουν μια αρχαία αυτοκρατορία! Φαίνεται ότι κανείς από τους ανιστόρητους συμβούλους του δεν του είχε εξηγήσει ότι οι Έλληνες πολέμησαν στη Μικρά Ασία για να υπερασπιστούν τους ομοεθνείς τους και τους άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς από την εθνοκάθαρση που εφάρμοζε ο στρατός του Μουσταφά Κεμάλ και οι άτακτοι Τσέτες του.  Μια εθνοκάθαρση που είχε αρχίσει πριν αποβιβαστεί ο ελληνικός στρατός στη Σμύρνη με εντολή των συμμάχων – νικητών (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ) του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. 

«Συμφωνία Aλήθειας» τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Του Νίκου Ιγγλέση
https://greekattack.wordpress.com

             Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας,  Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Μετά τους Γιώργο Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμο, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Μητσοτάκης φιλοδοξεί να γίνει ο πέμπτος μνημονιακός πρωθυπουργός της χώρας και να συνεχίσει το «θεάρεστο»  έργο όλων των προηγούμενων.

Ο πρόεδρος της ΝΔ γνωρίζει πολύ καλά ότι για να πετύχει το στόχο του πρέπει να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό ένα διαφορετικό πρόγραμμα απ’ αυτό που υλοποίησαν οι προκάτοχοί του. Αλλιώς γιατί να τον προτιμήσουν οι πολίτες; Ο κ. Μητσοτάκης ψήφισε το δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο και επί δυόμισι χρόνια εφάρμοζε την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά τώρα έχει κάποιες «φαεινές ιδέες», χρήσιμες όμως προκειμένου να διαδεχθεί τον Αλέξη Τσίπρα.

Τις πταίει;

του Νίκου Ιγγλέση

Διανύουμε ήδη  τον έβδομο χρόνο κατοχής. Το 2010 φαντάζει μακρινό και οι Έλληνες φαίνεται – και μόνο φαίνεται – ότι  προσαρμόστηκαν στη νέα τάξη πραγμάτων.

Ξένοι επικυρίαρχοι διαφεντεύουν τη χώρα. Η εθνική κυριαρχία παραχωρήθηκε με τις Δανειακές Συμβάσεις και τα συνημμένα Μνημόνια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έγιναν τα εκτελεστικά όργανα της ξενοκρατίας. Περισσότερο από το 26% του πλούτου που παρήγαγε η χώρα χάθηκε. Το ένα τρίτο των Ελλήνων που μπορούν να δουλέψουν είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται, ενώ πάνω από 250.000 μετανάστευσαν σε αναζήτηση εργασίας. Οι τράπεζες αφελληνίστηκαν  και μαζί τους πέρασαν σε χέρια ξένων οι περιουσίες των Ελλήνων. Σπίτια, αγροτική γη, βιοτεχνίες, βιομηχανικές μονάδες και ξενοδοχεία, με συνολικά «κόκκινα δάνεια» πάνω από 100 δις. ευρώ, ανήκουν τώρα στα «κοράκια» των αγορών.

Η δημόσια περιουσία, οι στρατηγικές επιχειρήσεις και οι υποδομές της χώρας, ξεπουλιoύνται αντί «πινακίου φακής», για να αποπληρώνεται ένα χρέος που συνεχώς αυξάνεται. Όλοι οι Έλληνες φτωχοποιούνται καθημερινά από μια ασύλληπτη φορολογική επιδρομή προκειμένου να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους (πρωτογενές πλεόνασμα).

Τη χώρα μας την έχουν δέσει πισθάγκωνα με τις χοντρές αλυσίδες του χρέους και την έχουν ρίξει σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Φρανκφούρτη, τη φυλακή του ευρώ. Τις πταίει;

Από το Brexit στο Grexit

του Νίκου Ιγγλέση

Σοκ και δέος προκάλεσε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση  (ΕΕ) αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Το αδιανόητο, μέχρι πρόσφατα δηλαδή, η αποχώρηση μιας χώρας από τον πύργο της «ευρωβαβέλ» έγινε πραγματικότητα. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν πρόκειται για μια μικρή περιθωριακή  χώρα αλλά για μια μεγάλη, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και πυρηνική δύναμη. Κανείς από την παγκόσμια διακυβέρνηση δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η φιλελεύθερη Βρετανία θα αμφισβητούσε το ευρωπαϊκό  υποσύνολο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, την ΕΕ και θα έβγαζε το «πρώτο τούβλο από τον τοίχο» του συστήματος, όπως είπε  ο Νάϊτζελ Φάρατζ.

Παγκοσμιοποίηση VS λαϊκισμός

του Νίκου Ιγγλέση

Ο Ντόναλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν και ο Μπέπε

Όποιοι διαβάζουν, το τελευταίο διάστημα, το διεθνή Τύπο και ακούν τις δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων δεν μπορεί παρά να  νομίζουν ότι ζούμε στις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ)  αντιμετωπίζει ένα νέο «κομμουνιστικό» κίνδυνο. Οι νέοι «Μπολσεβίκοι» βρίσκονται ante portas!

Πρέπει να σώσουμε το υπάρχον σύστημα από τους σύγχρονους «κόκκινους» κραυγάζουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, πανεπιστημιακοί αναλυτές και κάθε «καρυδιάς καρύδι». Σε ρόλο υποβολέα όλων των τελευταίων, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το περιούσιο σύστημα που θέλουν να σώσουν, αν και δεν το λένε φανερά, είναι η παγκοσμιοποίηση, το ανώτατο – μέχρι στιγμής – στάδιο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Κάποιοι απίθανοι τύποι, ο Ντόλαλντ, ο Μπόρις,  η Μαρίν, ο Μπέπε  και αρκετοί άλλοι θέλουν να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλουν να βγουν από την Ευρωζώνη, θέλουν να επιβάλλουν δασμούς στις φτηνές εισαγωγές, θέλουν να περιορίσουν τη μετανάστευση που συμπιέζει τους μισθούς, αρνούνται εμπορικές συμφωνίες όπως η ΤΤΙΡ (Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Σχέση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ) και μιλούν για την – κατά το σύστημα βδελυρή – εθνική κυριαρχία.